ΑποΛήθωμα

Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τους
σκοτεινούς φίλους μου που προσφέρονται
να χρωματίσουν τις πόρτες μου
μαζί με τη δικιά μου νέα μέθοδο
του να βάζω πινελιές.

Να μην ξεχάσω τον ενθουσιασμό
που μπορεί να μου προκληθεί
από ένα πλοίο με πολλά απόνερα
που προκαλεί μεγάλα κύματα στις
απέναντι παραλίες.

Να θυμηθώ πόσο ωραίο είναι να μην
κοιμάσαι ή να κοιμάσαι αλλά μετά
να κερδίζεις τη μέρα πίνοντας καφέ
και τσιγάρα στην κουνιστή πολυθρόνα
και να κρυώνεις
.
Να απαντήσω στο ερώτημα που
μου θέτει το κεφάλι μου όταν
σταματάει για ώρες να σκέφτεται
και πολιορκείται από έναν άλλο
μεγάλο παράγοντα.

Λήθη

Μια ποιηματομορφή αλλά

μιας άλλης διάστασης δημιουργήθηκε
σ' αυτό τον τόπο αυτό το χρόνο,

διατηρητέα και θαυμαστή θα είναι

αυτούς τους καιρούς και τους 

επόμενους στα επόμενα πλήθη.

Διάλεξα τη λήθη για θέμα

τη λήθη των νεκρών, των ήσυχων

των αμήχανων κι ακίνητων 

παιδιών Του Θεού με τα χίλια

ονόματα που μας βλέπουν

και παραβλέπουν τους νόμους 

και τις τοποθετήσεις που φτιάχνουμε 

αφού αυτοί δεν τρώνε το μέλι 

απ' τις κυψέλες μας, ούτε το

νέκταρ, ούτε την αμβροσία 

για την οποία εμείς μαχόμαστε

και τη βάζουμε σε ταψιά και 

κόσμος γύρω παλεύει και 

παλεύεται γι' αυτή και γι' αυτά

και για τα άλλα τα 

παράξενα που το μυαλό του 

μυρμηγκιού δε συλλαμβάνει και

ίσως δε θέλει ενώ τα όρνεα

από πάνω κυκλικά γιορτάζουν

την αρετή της υπομονής και 

του αίματος αφού αν πεθάνουμε

εμείς δεν θα πεθάνουν αυτά,

αυτά βλέπουμε και βγάζουμε 

νύχια και αρματώνουμε τα

πλοία στην ανατολή.

Στην ανατολή γιατί εκεί

λένε γεννάται το φως που 

εμείς ποθούμε να σβήσουμε 

αλλά δεν ξέρουμε πως αυτό 

καίει τα σωθικά και παθαίνουμε

καρκίνο και βγάζουμε σπυριά

και τρέχουν οι πληγές

και γύρω μας τα μαδημένα 

πούπουλα από τα φτερά μας

μιας που προσπαθήσαμε 

όρνεα να γενούμε

απόψε, χτες και αύριο 

στο άγριο αυτό κλίμα να

τραφούμε απ' τα κουφάρια

μα αυτά μιλάνε άλλη γλώσσα

και επιτέλους βρήκα θέμα 

προς ανάλυση και κατάληξη 

σε άτοπο στον ήσυχο αυτό 

τόπο, στον ήσυχο αυτό χρόνο 

για το ήσυχο πλήθος και

τα πλήθη που θα έρθουν 

μετά στη σκυταλοδρομία 

του καφέ και του τσιγάρου 

και του σκατού, ναι καλά

ακούσατε, υπάρχει κι αυτό 

μες τη ζωή και το κρύβουμε 

καλά σαν πτώμα μιας 'βδομάδας

που βρωμοκοπάει τέσσερα

τετράγωνα πιο πέρα μα ρίχνουμε

αποσμητικά και τ' αποδέχονται

αυτοί οι καιροί και οι επόμενοι 

και τα επόμενα πλήθη. Λήθη.

23.11.11
Διμηνιό

The Steams

Επιτέλους, μετά από καιρό υπομονής και προετοιμασίας υλοποιείται το σχέδιο μου. Ένα δικό μου μουσικό σχήμα. Ναι οκ, και;

Και...και λέγεται "The Steams". Ο ήχος του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί Garage/Blues/Post Rembetiko/Punk/Whatever. Θα θυμίζει τους White Stripes, Dead Weather, The Kills, Queens of the Stone Age. Μέσα από εκεί θα ακούσετε πειραματισμούς, ωμό ήχο, κύματα κλπ.

Κάντε ένα Like εδώ και βοηθήστε τους The Steams να διαδοθούν!



-Μπορείτε να ακούσετε sample/acoustic κομμάτια που έχω ήδη ανεβάσει. Σύντομα θα έχουμε και "κανονικά" κομμάτια.

Η μπάντα απαρτίζεται από 2 άτομα.
-Μόνο; wtf?
Ναι μόνο! Γιατί όχι; Η συνεννόηση γίνεται ευκολότερη, υπάρχει καλύτερη επικοινωνία και πολλές φορές βοηθάει στο μουσικό αποτέλεσμα.
Τα δυο αυτά άτομα είναι η Φρύνη, η οποία παίζει τύμπανα και μπάσο (όχι ταυτόχρονα) και ο Πάνος (εγώ) που γρατζουνάει τις κιθάρες (κανονικές και slide) και τραγουδάει.
Αργότερα σκεφτόμαστε να προσθέσουμε και πιγκουίνους να χτυπάνε ρυθμικά τα πτερύγια!
Αυτά.

Ακούστε το sample μας εδώ και πείτε ελεύθερα τη γνώμη σας.

Waking by the Funnel by The Steams

Καλημέρα λοιπόν κυρίες και κύριοι. Με αγάπες και χαμόγελα we'll take the world!
Yours, Sen.

Τελικά η αγάπη είναι ωραία και σε άλλες γεύσεις...

Δεν θα το σκεφτείς για πολύ πριν τη συναντήσεις. Ξέρεις ότι θα είναι κάπου κοντά. Ούτως η άλλως στο ίδιο νησί πατάτε, στο ίδιο νησί "γεννηθήκατε"!

Θες να τη δεις μα μέσα σου φοβάσαι ακόμα, λίγο...φοβάσαι μήπως τα φαντάσματα που έφτιαξες πάρουν σάρκα και οστά. Παράλληλα όμως ξέρεις ότι είναι καλά κλειδωμένα στην ντουλάπα.

Έρχεται και σε βρίσκει, έρχεται γρήγορα σαν την μπόρα, κοιτάς τα μάτια της και βγαίνει ήλιος. Την αγκαλιάζεις. Φοβάσαι αλλά την αγκαλιάζεις.

Θα περάσετε μαζί πολλές ώρες, θα πιείτε καφέ, θα περπατήσετε, θα κάτσετε στα μέρη που παλιά καθόσασταν οι δυο σας, θα τραβήξετε φωτογραφίες και θα δείτε το ηλιοβασίλεμα..

Τότε θα νιώσεις την ανάγκη να κάτσεις στη ζεστή της αγκαλιά. Όπως τότε, παλιά... Και με δισταγμό θα το κάνεις, αυτή με δισταγμό πάλι θα σε δεχτεί. Και θα διατηρήσετε αυτή τη θέση για αρκετή ώρα.

Τώρα είναι ώρα να φύγει, για το καλό σου δεν πρέπει να μείνει κι' άλλο, τα φαντάσματα κλωτσάνε την πόρτα της ντουλάπας και ήδη έχει αρχίσει να ραγίζει... Την αποχαιρετάς φιλώντας τη στο μάγουλο και εκείνη σε κοιτάει με ένα χαμόγελο που δείχνει μια ιδιαίτερη ολοκλήρωση. Αυτή φεύγει και συ πριν κινήσεις για να φύγεις σκέφτεσαι...
"Τελικά, τελικά η αγάπη είναι ωραία και σε άλλες γεύσεις!"

Εσύ στο διπλανό δωμάτιο...

...για άκου!
Ποτέ δεν θεώρησα πως είσαι ελατωματικός, τώρα όμως το ξανασκέφτομαι .
Είναι οι στιγμές που έχεις ένα πρόβλημα αλλά τελικά θεωρείς πως το έχουν οι άλλοι.
-Τέτοιες στιγμές νιώθεις αγαλλίαση, μετά πέφτεις σε κατάθλιψη.
Εσύ που ήσουν υγιής τώρα σε έχει ζώσει ο δικός σου προσωπικός καρκίνος.
Και μετά θα έρθεις να με βρεις και να μου πες μια χαζομάρα να γελάσω
και 'γω θα προσποιηθώ πως γελάω και θα νομίζεις ότι όλα είναι ρόδινα.
Δεν είναι έτσι όμως, η κτητικότις θέλει μέτρο να το ξέρεις,
και 'συ το 'χεις παρατραβήξει το σκοινί.
Θαρρώ πως σε λίγο θα σπάσει και επειδή κρατάει (κρατούσε) και 15 χρόνια τώρα,
δύσκολα θα κολλήσει ξανά.

-Γιατί θα έρθει πάλι αυτός και θα μου πει στον κύκλο του:
"Αυτός έκανε αυτό, και κείνο, και τ' άλλο..." και όλα τα άσχημα, καθώς εγώ θα μένω σιωπηλός γνωρίζοντας πως οι "άλλοι", οι έξυπνοι, γνωρίζουν την αλήθεια,
γιατί εγώ ποτέ δεν έκατσα να
κλαφτώ, γιατί αν το κάνω και αυτό θα φυσήξω τη σκόνη απ' το θρόνο σου και θα αποκαλυφθεί πως το τόσο αγνό ξύλο κερασιάς είναι άλλο ένα πλαστικό.
Έχω βαρεθεί να επαναλαμβάνω τη φράση "όλα είναι στο κεφάλι σου"
και η αδιαφορία είναι αρκετά καλή παρέα.

Δεν νομίζεις;

3 μέρες μόνο

Πριν 7 εβδομάδες ήσουν έτοιμη να το κάνεις, να τα αφήσεις όλα.
Πριν 7 εβδομάδες...
Τώρα φαίνονται όλα τόσο συμπληρωμένα, υπάρχει ένα μοναδικό κενό, το πολύ δύο.

Τώρα οι δύο εστίες που καίνε και απανθρακώνουν τη συνήθεια, παρά τη μεγάλη
απόσταση μεταξύ τους, φαίνονται καθαρά. Η μια μπορεί να διακρίνει την άλλη.
Δεν θέλω να ζητάω πολλά, ζητάω λιγότερα από αυτά που επιθυμείς να μου προσφέρεις.
Αισθάνομαι σαν να μου ράβω το στόμα με τη διάφανη κλωστή της σιωπής, εσύ πολλές φορές κρατάς ψαλίδι, εγώ τελευταία το ξεχνάω στο συρτάρι όλο και περισσότερο.
Και μετά σιωπάς, αλλά κρατάει για λίγο. Για λίγο.

Κρατάει μέχρι η σκέψη μου να πραγματοποιήσει μερικές ταλαντώσεις, ξέρω ότι εσύ θα ακουμπήσεις το δάχτυλο πάνω στη χορδή της και αμέσως αυτή θα σταματήσει.
Αλλά οι αρμονικές νότες θα παίζουν ακόμα.
Είναι μαγεία η μουσική, η μουσική μας.
-Και εγώ πάντα είχα μια τάση προς τα αυτοσχέδια/πειραματικά μουσικά όργανα.

Έχω καιρό να γράψω, το κάνω για να κόψω την προαναφερθείσα κλωστή.
Δεν τη θέλω. Από την άλλη, μου παρέχει κάποια ασφάλεια. Αυτή που δεν μπορείς
να μου παρέχεις εσύ εξ' επαφής. Αυτό βέβαια δεν συγκαταλέγεται στα "κακά", είναι μια προϋπόθεση, μια άμυνα...

Τώρα ο καιρός ανοίγει, οι μέρες γίνονται όλο και πιο ζεστές, τα λιμάνια είναι ανοιχτά. Και υπάρχει άφθονο νερό για να πλεύσεις. Έλα. Είναι μια ευκαιρία, ξέρεις, για λίγο, όσο χρειάζεται.
Αλλά εδώ είναι διαφορετικά, εδώ δεν θα υπάρχουν κάμερες και κρυμμένα μικρόφωνα. Μόνο η φωτιά των συγχωνευμένων εστιών, δυνατή να κάψει τα πάντα. Και θα βράσει το νερό, το νερό που θα πλύνουμε στο βωμό της νεότητας...τις αμαρτίες μας.

Και αυτό που θα απομείνει,
θα είναι η ουσία που θα καλύψει
τα (το πολύ δύο)
κενά που έχουν μείνει.

Πριονίδι

Ο μικρός Τζίμ σε λίγο θα κλείσει την πρώτη του δεκαετία!
Αυτό πιστεύει πως θα τον κάνει τόσο ευτυχισμένο που το βράδυ θα κατουρηθεί απάνω του και θα γίνει ρεζίλι των σκυλιών! Όμως δεν θα γίνει έτσι, γιατί αυτό το βράδυ δεν θα κοιμηθεί.
Ενώ η μαμά του μαγειρεύει το μεσημεριανό αυτός αποφασίζει να βγεί έξω για μια βόλτα στον ήλιο. Ο σκύλος του γείτονα όμως έχει άλλα σχέδια!
Ο μικρός Τζίμ διασχίζει τον κήπο, ανοίγει την εξώπορτα και βγαίνει στο πεζοδρόμιο. Εκεί ακούει μια φωνή "Τζίμι, έϊ Τζίμι"! Κοιτάει γύρω και δεν βλέπει κανένα, δεν αργεί όμως να αντιληφθεί πως το σκυλί του γείτονα είναι αυτό που τον φωνάζει...
-Μα καλά, πώς γίνεται να μιλάς? Είσαι ζώο!
-Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΖΩΟ ΑΝΙΔΕΕ! (απαντάει ο σκύλος του γείτονα)
-Τί θές να πείς?
-Θέλω να πώ...άσ'το, άλλο είναι αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή! Σε λίγο θα σε συναντήσει η φίλη σου η Λούσι στο δρόμο και θα σου δώσει ένα μπλέ κουτί για τα γενέθλιά σου. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΙΣ!
-Που το ξέρεις? Και τι πρέπει να κάνω?
-Να το ξεφορτωθείς το συντομότερο! Άντε πάω, έχω κλείσει για κούρεμα...

Ο μικρός Τζίμ δεν πίστευε στ'αυτιά του! Αφού περπάτησε ένα πεντάλεπτο είδε τη Λούσι να τον πλησιάζει με μια σακούλα στο χέρι.

-Χρόνια πολλά Τζίμ, αυτό είναι για σένα!
-(ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι γίνεται) Λούσι, τι ευχάριστη έκπληξη, πώς ήξερες πως θα είμαι εδώ γύρω?
-Να το φαντάστηκα, ξέρω οτι τις Κυριακές συνήθως βγαίνεις έξω για βόλτα τέτοιες ώρες ενώ η μάνα σου ετοιμάζει το φαγητό...
-...μάλιστα, και τί είναι?
-ε, άνοιξέ το!
-εμμ, δεν μπορώ, πρέπει να φύγω, θα αργήσω! Αντίο, και 'φχαριστώ!

Ο μικρός Τζίμ τρέχει προς το σπίτι με τη σακούλα στο χέρι, καθώς μπαίνει την πετάει κάτω απ' τον καναπέ του σαλονιού και έπειτα κατευθύνεται προς το δωμάτιό του αγχωμένος.

Στα επόμενα 10 λεπτά συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα!

Η μάνα του μικρού Τζίμ κόβει σαλάτα, όμως ένα (κάπως πιο στρογγυλό) κρεμμύδι της γλιστράει και κατρακυλάει στο πάτωμα. Η μάνα του Τζίμ με την κόκκινη ποδιά σπεύδει να το πιάσει! Το κρεμμύδι όμως παίζει έξυπνα, πάει και κάθεται κάτω απ' τον καναπέ. Η μάνα του μικρού Τζίμ σκύβει και πιάνει εκτός απ' το κρεμμύδι και μια σακούλα που μέσα έχει ένα μπλέ κουτί. Περίεργη όπως είναι, σκοπεύει να το ανοίξει!

Έχει περάσει μισή ώρα και ο μικρός Τζίμ πεινάει. Αποφασίζει να κατέβει κάτω στην τραπεζαρία. Κατεβαίνει τις σκάλες, μπαίνει στο σαλόνι, φωνάζει "μαμά?", στρέφει το βλέμμα του προς τη μεριά της κουζίνας και αντικρύζει ένα θυλικό σκύλο που έχει δεμένη στο σώμα του μια κόκκινη ποδιά...

ΤΕΛΟΣ