Τελικά η αγάπη είναι ωραία και σε άλλες γεύσεις...

Δεν θα το σκεφτείς για πολύ πριν τη συναντήσεις. Ξέρεις ότι θα είναι κάπου κοντά. Ούτως η άλλως στο ίδιο νησί πατάτε, στο ίδιο νησί "γεννηθήκατε"!

Θες να τη δεις μα μέσα σου φοβάσαι ακόμα, λίγο...φοβάσαι μήπως τα φαντάσματα που έφτιαξες πάρουν σάρκα και οστά. Παράλληλα όμως ξέρεις ότι είναι καλά κλειδωμένα στην ντουλάπα.

Έρχεται και σε βρίσκει, έρχεται γρήγορα σαν την μπόρα, κοιτάς τα μάτια της και βγαίνει ήλιος. Την αγκαλιάζεις. Φοβάσαι αλλά την αγκαλιάζεις.

Θα περάσετε μαζί πολλές ώρες, θα πιείτε καφέ, θα περπατήσετε, θα κάτσετε στα μέρη που παλιά καθόσασταν οι δυο σας, θα τραβήξετε φωτογραφίες και θα δείτε το ηλιοβασίλεμα..

Τότε θα νιώσεις την ανάγκη να κάτσεις στη ζεστή της αγκαλιά. Όπως τότε, παλιά... Και με δισταγμό θα το κάνεις, αυτή με δισταγμό πάλι θα σε δεχτεί. Και θα διατηρήσετε αυτή τη θέση για αρκετή ώρα.

Τώρα είναι ώρα να φύγει, για το καλό σου δεν πρέπει να μείνει κι' άλλο, τα φαντάσματα κλωτσάνε την πόρτα της ντουλάπας και ήδη έχει αρχίσει να ραγίζει... Την αποχαιρετάς φιλώντας τη στο μάγουλο και εκείνη σε κοιτάει με ένα χαμόγελο που δείχνει μια ιδιαίτερη ολοκλήρωση. Αυτή φεύγει και συ πριν κινήσεις για να φύγεις σκέφτεσαι...
"Τελικά, τελικά η αγάπη είναι ωραία και σε άλλες γεύσεις!"

Εσύ στο διπλανό δωμάτιο...

...για άκου!
Ποτέ δεν θεώρησα πως είσαι ελατωματικός, τώρα όμως το ξανασκέφτομαι .
Είναι οι στιγμές που έχεις ένα πρόβλημα αλλά τελικά θεωρείς πως το έχουν οι άλλοι.
-Τέτοιες στιγμές νιώθεις αγαλλίαση, μετά πέφτεις σε κατάθλιψη.
Εσύ που ήσουν υγιής τώρα σε έχει ζώσει ο δικός σου προσωπικός καρκίνος.
Και μετά θα έρθεις να με βρεις και να μου πες μια χαζομάρα να γελάσω
και 'γω θα προσποιηθώ πως γελάω και θα νομίζεις ότι όλα είναι ρόδινα.
Δεν είναι έτσι όμως, η κτητικότις θέλει μέτρο να το ξέρεις,
και 'συ το 'χεις παρατραβήξει το σκοινί.
Θαρρώ πως σε λίγο θα σπάσει και επειδή κρατάει (κρατούσε) και 15 χρόνια τώρα,
δύσκολα θα κολλήσει ξανά.

-Γιατί θα έρθει πάλι αυτός και θα μου πει στον κύκλο του:
"Αυτός έκανε αυτό, και κείνο, και τ' άλλο..." και όλα τα άσχημα, καθώς εγώ θα μένω σιωπηλός γνωρίζοντας πως οι "άλλοι", οι έξυπνοι, γνωρίζουν την αλήθεια,
γιατί εγώ ποτέ δεν έκατσα να
κλαφτώ, γιατί αν το κάνω και αυτό θα φυσήξω τη σκόνη απ' το θρόνο σου και θα αποκαλυφθεί πως το τόσο αγνό ξύλο κερασιάς είναι άλλο ένα πλαστικό.
Έχω βαρεθεί να επαναλαμβάνω τη φράση "όλα είναι στο κεφάλι σου"
και η αδιαφορία είναι αρκετά καλή παρέα.

Δεν νομίζεις;

3 μέρες μόνο

Πριν 7 εβδομάδες ήσουν έτοιμη να το κάνεις, να τα αφήσεις όλα.
Πριν 7 εβδομάδες...
Τώρα φαίνονται όλα τόσο συμπληρωμένα, υπάρχει ένα μοναδικό κενό, το πολύ δύο.

Τώρα οι δύο εστίες που καίνε και απανθρακώνουν τη συνήθεια, παρά τη μεγάλη
απόσταση μεταξύ τους, φαίνονται καθαρά. Η μια μπορεί να διακρίνει την άλλη.
Δεν θέλω να ζητάω πολλά, ζητάω λιγότερα από αυτά που επιθυμείς να μου προσφέρεις.
Αισθάνομαι σαν να μου ράβω το στόμα με τη διάφανη κλωστή της σιωπής, εσύ πολλές φορές κρατάς ψαλίδι, εγώ τελευταία το ξεχνάω στο συρτάρι όλο και περισσότερο.
Και μετά σιωπάς, αλλά κρατάει για λίγο. Για λίγο.

Κρατάει μέχρι η σκέψη μου να πραγματοποιήσει μερικές ταλαντώσεις, ξέρω ότι εσύ θα ακουμπήσεις το δάχτυλο πάνω στη χορδή της και αμέσως αυτή θα σταματήσει.
Αλλά οι αρμονικές νότες θα παίζουν ακόμα.
Είναι μαγεία η μουσική, η μουσική μας.
-Και εγώ πάντα είχα μια τάση προς τα αυτοσχέδια/πειραματικά μουσικά όργανα.

Έχω καιρό να γράψω, το κάνω για να κόψω την προαναφερθείσα κλωστή.
Δεν τη θέλω. Από την άλλη, μου παρέχει κάποια ασφάλεια. Αυτή που δεν μπορείς
να μου παρέχεις εσύ εξ' επαφής. Αυτό βέβαια δεν συγκαταλέγεται στα "κακά", είναι μια προϋπόθεση, μια άμυνα...

Τώρα ο καιρός ανοίγει, οι μέρες γίνονται όλο και πιο ζεστές, τα λιμάνια είναι ανοιχτά. Και υπάρχει άφθονο νερό για να πλεύσεις. Έλα. Είναι μια ευκαιρία, ξέρεις, για λίγο, όσο χρειάζεται.
Αλλά εδώ είναι διαφορετικά, εδώ δεν θα υπάρχουν κάμερες και κρυμμένα μικρόφωνα. Μόνο η φωτιά των συγχωνευμένων εστιών, δυνατή να κάψει τα πάντα. Και θα βράσει το νερό, το νερό που θα πλύνουμε στο βωμό της νεότητας...τις αμαρτίες μας.

Και αυτό που θα απομείνει,
θα είναι η ουσία που θα καλύψει
τα (το πολύ δύο)
κενά που έχουν μείνει.