Εσύ στο διπλανό δωμάτιο...

...για άκου!
Ποτέ δεν θεώρησα πως είσαι ελατωματικός, τώρα όμως το ξανασκέφτομαι .
Είναι οι στιγμές που έχεις ένα πρόβλημα αλλά τελικά θεωρείς πως το έχουν οι άλλοι.
-Τέτοιες στιγμές νιώθεις αγαλλίαση, μετά πέφτεις σε κατάθλιψη.
Εσύ που ήσουν υγιής τώρα σε έχει ζώσει ο δικός σου προσωπικός καρκίνος.
Και μετά θα έρθεις να με βρεις και να μου πες μια χαζομάρα να γελάσω
και 'γω θα προσποιηθώ πως γελάω και θα νομίζεις ότι όλα είναι ρόδινα.
Δεν είναι έτσι όμως, η κτητικότις θέλει μέτρο να το ξέρεις,
και 'συ το 'χεις παρατραβήξει το σκοινί.
Θαρρώ πως σε λίγο θα σπάσει και επειδή κρατάει (κρατούσε) και 15 χρόνια τώρα,
δύσκολα θα κολλήσει ξανά.

-Γιατί θα έρθει πάλι αυτός και θα μου πει στον κύκλο του:
"Αυτός έκανε αυτό, και κείνο, και τ' άλλο..." και όλα τα άσχημα, καθώς εγώ θα μένω σιωπηλός γνωρίζοντας πως οι "άλλοι", οι έξυπνοι, γνωρίζουν την αλήθεια,
γιατί εγώ ποτέ δεν έκατσα να
κλαφτώ, γιατί αν το κάνω και αυτό θα φυσήξω τη σκόνη απ' το θρόνο σου και θα αποκαλυφθεί πως το τόσο αγνό ξύλο κερασιάς είναι άλλο ένα πλαστικό.
Έχω βαρεθεί να επαναλαμβάνω τη φράση "όλα είναι στο κεφάλι σου"
και η αδιαφορία είναι αρκετά καλή παρέα.

Δεν νομίζεις;