Πριν 7 εβδομάδες ήσουν έτοιμη να το κάνεις, να τα αφήσεις όλα.
Πριν 7 εβδομάδες...
Τώρα φαίνονται όλα τόσο συμπληρωμένα, υπάρχει ένα μοναδικό κενό, το πολύ δύο.
Τώρα οι δύο εστίες που καίνε και απανθρακώνουν τη συνήθεια, παρά τη μεγάλη
απόσταση μεταξύ τους, φαίνονται καθαρά. Η μια μπορεί να διακρίνει την άλλη.
Δεν θέλω να ζητάω πολλά, ζητάω λιγότερα από αυτά που επιθυμείς να μου προσφέρεις.
Αισθάνομαι σαν να μου ράβω το στόμα με τη διάφανη κλωστή της σιωπής, εσύ πολλές φορές κρατάς ψαλίδι, εγώ τελευταία το ξεχνάω στο συρτάρι όλο και περισσότερο.
Και μετά σιωπάς, αλλά κρατάει για λίγο. Για λίγο.
Κρατάει μέχρι η σκέψη μου να πραγματοποιήσει μερικές ταλαντώσεις, ξέρω ότι εσύ θα ακουμπήσεις το δάχτυλο πάνω στη χορδή της και αμέσως αυτή θα σταματήσει.
Αλλά οι αρμονικές νότες θα παίζουν ακόμα.
Είναι μαγεία η μουσική, η μουσική μας.
-Και εγώ πάντα είχα μια τάση προς τα αυτοσχέδια/πειραματικά μουσικά όργανα.
Έχω καιρό να γράψω, το κάνω για να κόψω την προαναφερθείσα κλωστή.
Δεν τη θέλω. Από την άλλη, μου παρέχει κάποια ασφάλεια. Αυτή που δεν μπορείς
να μου παρέχεις εσύ εξ' επαφής. Αυτό βέβαια δεν συγκαταλέγεται στα "κακά", είναι μια προϋπόθεση, μια άμυνα...
Τώρα ο καιρός ανοίγει, οι μέρες γίνονται όλο και πιο ζεστές, τα λιμάνια είναι ανοιχτά. Και υπάρχει άφθονο νερό για να πλεύσεις. Έλα. Είναι μια ευκαιρία, ξέρεις, για λίγο, όσο χρειάζεται.
Αλλά εδώ είναι διαφορετικά, εδώ δεν θα υπάρχουν κάμερες και κρυμμένα μικρόφωνα. Μόνο η φωτιά των συγχωνευμένων εστιών, δυνατή να κάψει τα πάντα. Και θα βράσει το νερό, το νερό που θα πλύνουμε στο βωμό της νεότητας...τις αμαρτίες μας.
Και αυτό που θα απομείνει,
θα είναι η ουσία που θα καλύψει
τα (το πολύ δύο)
κενά που έχουν μείνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου