Στα Βόρεια είναι η θέα...

Τόπος: Θεσσαλονίκη.

Ο Μόρισεϊ μας τραγούδησε ένα προτελευταίο άσμα (ξέρουμε όλοι πως δεν υπάρχει τελευταίο). Εμείς βγήκαμε από το μποέμ μπαράκι κοντά στο λιμάνι, τώρα περπατάμε στην παλιά παραλία...
Τα μάτια ελαφρώς κόκκινα απ' τον καπνό (γιατί δεν καταδεχόμαστε να το κόψουμε ακόμα το γαμήδι το τσιγάρο). Κάνει κρύο και είμαστε αγκαλιασμένοι Τα πλοία στο αγκυροβόλι έχουν τα φώτα τους αναμμένα μοιάζοντας να θρηνούν τη σβούνια που μαζεύεται και μολύνει το ήδη βιασμένο, απ' τον άνθρωπο, περιβάλλον. Σήμερα δεν έφαγα κρέας, αυτή ποτέ δεν τρώει...
Είναι αρκετά αργά και τα λεωφορεία έχουν πάει για ύπνο, μόνο τα πλοία είναι ξύπνια, αυτά και ο δαίμονας του κρύου που μας χτυπάει με τον τρόπο του. Αυτή κρυώνει λιγότερο αλλά συμβάλλει στο να ζεσταθώ, φιλόξενη πόλη!

Έχουμε δρόμο ακόμα. Πολλά μέτρα μακριά δεσπόζει ο "Λευκός Πύργος" (που δεν είναι και τόσο λευκός τελικά). Τα λιγοστά αυτοκίνητα βολτάρουν στους δρόμους γυρνώντας σπίτι ή πηγαίνοντας σε κάποιο "after". Έχει ξαστεριά και το φεγγάρι βρίσκεται στη φάση που μειώνεται, ο νέος χρόνος είναι κοντά. Περπατάμε στις τσιμεντένιες πλάκες του πεζόδρομου και φλερτάρουμε με τη θάλασσα, εκείνη ανταποδίδει με τη φωτεινή φεγγαρόλουστη γραμμή να δείχνει το δρόμο, τη γραμμή που όποιος κι αν είσαι σε ακολουθεί παντού. Περπατούν κι άλλοι άνθρωποι, λίγοι, κάποιοι είναι σε ζευγάρια, άλλοι μόνοι, κανείς δεν μοιάζει με κανένα, όλοι είναι σκοτεινοί, τους βλέπουμε. Το δικό μας ζευγάρι τώρα βρίσκεται κάτω απ' το λευκό πύργο...και της έλεγα εγώ να φύγουμε πιο γρήγορα, θα χάναμε το λεωφορείο. Όπως και να' χει, δεν καταδεχόμαστε να πληρώσουμε ταξί, η φυλή των ταριφάδων μπορεί να υπάρξει και χωρίς τον οβολό μας, πάντως δεν νομίζω να "εξελιχθεί".

Ο δρόμος είναι ίσιος και η θάλασσα γαλήνια, οι ρυθμοί που πάλλονται τα πάντα γύρω μας είναι χαμηλοί, αντιθέτως με το περπάτημα μας που λόγω κρύου είναι κάπως πιο ταχύ από το φυσιολογικό. Ένας τελευταίος ποδηλάτης περνάει δίπλα μας παρασέρνοντας τα πεσμένα φύλλα, φαντάζει ακόμα φθινόπωρο, ο χρόνος βαρέθηκε να γυρίζει, οι εποχές κωλύονται να δώσει η μια τη θέση της στην άλλη και το χιόνι φοβάται να πέσει...σαν όλα τα άψυχα σώματα να απέκτησαν ξαφνικά χαρακτήρα γιατί εμείς οι θνητοί βαλθήκαμε να ξυπνήσουμε ένα γίγαντα.

Τέτοιες ώρες δεν υπάρχουν περιθώρια για ερωτήσεις. Τέτοιες ώρες απολαμβάνεις τη φύση, εκείνη κι εγώ την απολαμβάνουμε Εκείνη κάνει τα πάντα για να μην κρυώνω. Είμαστε σχετικά κοντά στα σύνορα με τη "Νέα Παραλία" όταν έρχεται η στιγμή να αποχαιρετήσουμε τη θάλασσα και να βαδίσουμε προς τα μέσα. Το κρύο μειώνεται αισθητά αφού η θαλάσσια αύρα μένει πίσω παγώνοντας βασανιστικά το τσιμέντο θέλοντας να το θρυμματίσει και να το χωνέψει ενώ η θάλασσα θα απλώνεται στην ξηρά...Περνάμε την παραλιακή και έπειτα βαδίζουμε στην άδεια γειτονιά προς την πολυκατοικία, ένα ζεστό κρεβάτι περιμένει και ένα πάπλωμα ποθεί να μας καλύψει. Μπαίνουμε στον ανελκυστήρα, εκεί σίγουρα δεν κρυώνω, εκείνη έχει ήδη βγάλει το μάλλινο πανωφόρι. Μπαίνουμε σπίτι, όλα σκοτεινά, μετά από δευτερόλεπτα έχουμε κλείσει την πόρτα του υπνοδωματίου Κάτω απ' το γραφείο βρίσκω ένα κίτρινο μολύβι. Εκείνη βγάζει τα ρούχα και ξαπλώνει. Πριν κοιμηθεί στη συνείδησή της, θέλω άλλο ένα φιλί. Έπειτα πιάνω ένα πρόχειρο τετράδιο και γράφω. . . . . .